ZG2BFRHU01

بیتا فیاضی در بازنمایی پیکره‌های انسانی تلاش دارد با پرداختن به مردم کوچه و بازار امروز ایران، توجه مخاطب را به امری روزمره و آشنا جلب کند که در عین حال می‌تواند مورد نقد نیز قرار گرفته و گاه مفاهیم از پیش تعریف شده را متحول سازد. این رویکرد که ریشه در گرایش‌های نئوپاپ دنیای معاصر دارد، با به میدان آوردن امر به حاشیه رانده شده تلاش می‌کند به امور فرعی، اصالت داده و بدین طریق مفاهیمی را که در یک فرهنگ، عادی و پیش‌پا افتاده است جهانی کرده و باب رویکرد انتقادی به آن را بازگشاید.

در اثر حاضر که کار مشترک فیاضی و رکنی حائری‌زاده است، پیکره زن و مردی جوان مجسم شده که به لحاظ فرم و نوع پوشش با جنسیتِ از پیش‌تعیین‌شده خود ناهمخوان هستند: پیکره مرد جوان، باریک و کشیده با دستانی ظریف، چهره‌ای لطیف و بینی عمل کرده و موهای ژل زده، فاصله زیادی از مفهوم مرد و مردانگی در ناخودآگاه جمعی ایرانیان دارد؛ همان مردی که با به کاربردن نام «عباس آقا» در ذهن متبادر می‌شود و هنرمندان مجسمه خود را به آن نام خوانده‌اند. به بیانی دیگر در نمایش مرد خبری از صلابت، مردانگی و غریت مرد ایرانی نیست و جای آن را نوعی از زنانگی و ظرافت پر کرده و بدین طریق عباس آقا ماهیتی جدید به خود گرفته است.

در پیکره زن نیز همین تقابل و تضاد قابل مشاهده است. دختر با دستانی قوی دیده می‌شود که محکم و با اقتدار ایستاده است. هرچند موهای مشکی و بخشی از صورتش به واسطه روسری پوشیده شده اما بالاتنه قوی و چهارشانه‌اش با مفهوم «ناناز خانوم» فاصله دارد؛ نامی که یادآور ابژه زنانه و بی‌صلابت زن شرقی است. بدین طریق هنرمندان با استفاده از نام‌گذاری پیکره‌ها، برآمده از ذهنیت عامه و عدم نمایش آن‌چه در ذهن تجسم می‌شود، تلاش کرده‌اند شکافی را که میان ابژه زنانه و مردانه در عالم شرق ایجاد شده به نمایش بگذارد و توجه مخاطب را به معانی جدیدی که جنسیت در عالم معاصر ایجاد کرده جلب کنند.