پروانه اعتمادی نقاشی را نزد بهمن محصص آغاز کرد و تنها شاگرد مستقیم این هنرمند محسوب می‌شود. وارد دانشکدهٔ هنرهای زیبای تهران شد، اما دو سال بعد تحصیل را نیمه‌کاره رها کرد. پروانه اعتمادی به گفته خود ش سلیقه‌اش را از بهمن محصص به یادگار برده و جسارتش را از جلال آل‌احمد. او صورت‌بندی رایج از شناخت را به چالش می‌کشد و مفاهیم دیرآشنا را با مدلول‌های تازه بیان می‌کند. همین موضوع، اظهارنظرهایش را با واکنش‌های مثبت و منفی روبه‌رو می‌کند. پروانه اعتمادی با نقاشی‌های طبیعت بی‌جان و به‌طور خاص‌تر نقاشی‌های سیمانی در دههٔ ۱۳۵۰ شناخته می‌شود.