سیدو هنرمند فرانسوی متولد 1972 در اورلئان است.

 

او دنیای هنر را به لطف مادرخوانده اش که خودش نقاش و مجسمه ساز بود کشف کرد. او از مادرش، خیاطی و گلدوزی با انگشتان پری، خیاطی و قدردانی عمیق از ارزش صبر و برتری در فرآیند خلاقیت را آموخت. اما او هرگز برای حرفه ای در هنر مقدر نبود. او در کودکی حتی جرات نمی کرد تصور کند که می تواند یک هنرمند حرفه ای شود. او رقصید، آواز خواند، نقاشی کشید و رویای سفر را در سر داشت. او مجذوب فیلم‌های Super 8 بود که پدرش در دهه 60 زمانی که در اقیانوس آرام ملوان بود ساخته بود. زمانی که او به پاریس نقل مکان کرد، برای تحصیل در رشته ارتباطات تبلیغاتی بود. سپس در دانشکده هنرهای زیبای هنر معماری تحصیل کرد. اما نیاز او به شنیدن صدایش شدیدتر بود و او بازیگر شد.

در اواسط دهه 90، او در تئاتر اجرا کرد، در محافل هنری پاریس فعال بود و یک مدل شد. او برای عکاسان، نقاشان و مجسمه‌سازان ژست گرفت و تجربه‌ای در نقاشی رنگ روغن، طراحی مدل‌های زنده و قالب‌گیری راکو به دست آورد. از او دعوت شد تا با آنها نمایشگاه کند. در همان زمان، او اولین سفارش خصوصی خود را دریافت کرد، نقاشی دیواری برای پنجره یک مؤسسه پاریس، La Belle Epoque. او از نقاشی های گوگن الهام می گیرد و نقاشی زنی را خلق می کند که گل می بافد. او همچنین با هنرمند شیلیایی الخاندرو جودوروفسکی ملاقات می کند که او را با دنیای جذاب روانی-جادویی اش آشنا می کند. این علاقه به روان و دنیای رویایی و نمادین متولد می شود.

علاوه بر این، او لباس‌ها و گریم‌های نقش‌هایی را که خودش روی صحنه اجرا می‌کرد، طراحی کرد. او در یک آزمایش هنری بین‌رشته‌ای به نام Chrysalide همکاری کرد، جایی که او مسئول خلق و طراحی شخصیت است. او افق‌های هنری خود را با کاوش در دنیای هنر بدوی، هنر brut، اکسپرسیونیسم و ​​هنر درمانی گسترش داد. از نظر فنی، او در خلق حجم های خارق العاده شخصیت های خیال انگیزی که در ذهن داشت، احساس محدودیت می کرد.

او در تکنیک‌های ساخت وسایل فوق‌العاده واقع‌گرایانه و جلوه‌های ویژه برای سینما تخصص کسب کرد. در اولین کلاس مدلینگ از او خواسته شد که پرتره ای از فرد مقابلش بسازد. این گواه بود، واضح است که تجربه او به عنوان یک مدل و بازیگر به او بینشی نسبت به فرآیند خلاقانه مجسمه سازی داده بود. ساختار، خطوط نیرو، مواد، همه چیز بسیار ساده است.

او تصمیم گرفت خود را به طور کامل وقف این هنر کند. او در سال 2007 آثار خود را در دو نمایشگاه در پاریس به نمایش گذاشت.

در سال 2009، او در دوران بارداری خود، پدیده عجیبی از تجزیه را تجربه کرد. مردم طوری او را خطاب می کردند که گویی شخص دیگری است، کسی که هنوز به وجود نیامده است. مادر آینده از درون، او یک انقلاب را تجربه می کند. اگر او بدن او نیست، در واقع او کیست؟ او در جستجوی وجودی است که چندین سال طول خواهد کشید. از این نقطه به بعد، آثار، اجراها، اینستالیشن ها و مجسمه های او به دنبال ارائه جوهره ملموس از وجود روح مجسم است. بدن به عنوان لباس روح.

چگونه می توان ناملموس را ملموس ساخت؟ چگونه می توان یک تجربه حسی صمیمی را به طور موثر به اشتراک گذاشت؟ چگونه می توان یک حالت عاطفی را به طور موثر منتقل کرد؟

او مجموعه هنری ترکیبی "Costume de Soi, prêt supporter" را ایجاد کرد. "Observatoire" که در مرکز طراحی باستیل به نمایش گذاشته شد، بلافاصله مورد توجه مطبوعات و عموم قرار گرفت. کار او تحریک آمیز است، جایی بین مجسمه و لباس. او از کار مجسمه ساز ران موک در Fondation Cartier الهام گرفت و در حالی که در استودیوی خودش کار می کرد، شروع به همکاری در تولیدات تئاتر دو شاتل کرد. به هر حال، او از ملاحظات زیست محیطی آگاه است و تکنیک هایی را برای خود ایجاد می کند که او را قادر می سازد آثار خود را با استفاده از طبیعی ترین مواد خلق کند.

در سال 2014، او برای نمایشگاه هنر معاصر MAC PARIS انتخاب شد. او در نمایشگاه، توپ پانچینگ خود را در میان آثار دیگر ارائه کرد. این نمایشگاه اولین حضور این هنرمند در صحنه حرفه ای هنر معاصر را رقم زد. در همان زمان، او برای شرکت در نمایشگاه هنری Figuration Critique انتخاب شد. او چندین سال شرکت کرد. ارتباطاتی که او در این رویداد برقرار کرد تأثیر قابل توجهی داشت و او از سوی همسالانش به رسمیت شناخته شد. او چندین اجرا خلق کرد، برای شرکت در نمایشگاه هایی در گالری ها و مراکز هنری مانند Espace Christiane Peugeot در پاریس دعوت شد. علاوه بر این، او به توسعه جهان منحصر به فرد و بینش خلاق خود ادامه داد.

او به طور فزاینده ای به دنیای روان علاقه مند شد و به دنبال راهی برای پر کردن شکاف بین هنر و درک خود از تجربه انسانی بود. او مفهوم "رئالیسم رویایی" را برای بیان رابطه صمیمی بین جهان مرئی (ماده) و جهان نامرئی (انرژی، احساسات، خیال پردازی، آگاهی) ایجاد کرد.

در سال 2017، او شروع به بازنمایی چهره ها کرد و در عین حال دید خود را از بدن به عنوان یک لباس حفظ کرد.

در سال‌های 2020 و 2021، او با نمایشگاه در موزه Te Fare Natura در موریا و در گالری وینکلر در پاپیته، تاهیتی در روز جهانی هنر شرکت کرد. آثار او به طور مرتب در نمایشگاه ها و گالری های فرانسه و خارج از کشور ارائه می شود.