Englishمنوچهر نیازی، نقاش ایرانی متولد ۱۳۱۶ در تبریز است. او از نوجوانی نزد استادانی چون اصغر پتگر، حسین شیخ، محمود اولیایی و احمد اسفندیاری نقاشی را آموخت و سپس در هنرستان کمال‌الملک زیر نظر استادانی همچون ویشکایی، حالتی، داودی و حسین بهزاد مهارت خود را تکمیل کرد. بعدها نزد جلیل ضیاءپور، منوچهر شیبانی و هوشنگ سیحون با مبانی هنر مدرن، ترکیب‌بندی، تاریخ هنر و شناخت رنگ آشنا شد.
نیازی تحصیلات دانشگاهی خود را در رشته موسیقی (اپرا) و نقاشی ادامه داد و با درجه «مسترگرید» در تاریخ هنر و هنرشناسی از کویین کالج نیویورک فارغ‌التحصیل شد. او نزدیک به دو دهه در آمریکا اقامت داشت و نخستین نمایشگاه انفرادی‌اش در بورلی‌هیلز برگزار شد. آثار وی تاکنون در حدود صد نمایشگاه داخلی و خارجی از جمله نیویورک، پاریس، لس‌آنجلس، مونیخ، شیکاگو و تهران به نمایش درآمده و بیش از ۳۰ جایزه بین‌المللی دریافت کرده است. همچنین در سال ۱۳۵۶ نخستین اکسپوی هنری فضای باز ایران را در پارک لاله بنیان گذاشت.
او بیش از ۵۰ هزار اثر خلق کرده و از انتشار کتاب آثارش خودداری می‌کند؛ زیرا معتقد است عکاسی نمی‌تواند نور و قاب‌بندی واقعی آثار را منتقل کند. نیازی هنرمندی رمانتیک و معتقد به مردمی‌کردن هنر است و ریشه داشتن نقاشی سنتی در فرهنگ ایرانی را دلیل استقبال از آن می‌داند.
درختان محور اصلی بخش عمده‌ای از نقاشی‌های او هستند؛ درختانی پرتراکم با خطوط عمودی و تکرارشونده که گاهی تا بی‌نهایت امتداد می‌یابند. این مناظر، فراتر از بازنمایی طبیعت، جهان ذهنی و شاعرانه‌ای می‌سازند و برخی منتقدان آن‌ها را کنایه‌ای به زندگی انسان و نمادی از مقاومت و استمرار حیات می‌دانند. همین ویژگی‌ها امضای بصری او محسوب می‌شوند و آثارش را در مرز میان رئالیسم، رمانتیسیسم و نمادگرایی قرار می‌دهد.
ساختار بصری آثار او شدیداً تحت تأثیر موسیقی کلاسیک است؛ ریتم تکرارشونده تنه‌ها، ضربه‌قلم‌های سیال، اوج‌گیری تدریجی فرم‌ها و فضای احساسی رنگ‌ها بازتابی از شنیدن بتهوون، چایکوفسکی و شوبرت در هنگام خلق اثر است و همین موضوع کیفیت شاعرانه آثارش را تقویت می‌کند.
اگرچه بسیاری از آثار او طبیعت‌محورند، اما ساختار بصری آن‌ها با سنت ایرانی نیز پیوند دارد؛ از جمله استفاده از فرم‌های تزیینی، ساختار تخت‌تر نسبت به پرسپکتیو غرب و روح روایتگر طبیعت. این ویژگی‌ها آثار وی را در مرز میان سنت و مدرنیته قرار می‌دهد.
نیازی در کنار نقاشی طبیعت‌محور، مجموعه‌ای از اسمبلاژهای فلزی با استفاده از سکه، کلید و قطعات صنعتی نیز خلق کرده است. این آثار به فضای پاپ‌آرت و هنر مفهومی نزدیک‌اند و نشان می‌دهند او تنها طبیعت‌پرداز نیست، بلکه به فرم و چیدمان مواد نیز نگاه تجربی دارد.