Englishناصر اویسی، (متولد ۱۳۱۳)، نقاش، چاپگر و سفالگر از پیشگامان جنبش نوسنت‌گرا و مکتب سقاخانه در ایران است. او در سال 1335 از دانشکده‌ی حقوق دانشگاه تهران در رشته‌ی علوم سیاسی فارغ‌التحصیل شد. سپس برای پیگیری تحصیلات هنری راهی رُم شد و در زمینه‌‌ی نقاشی، سفالگری، طلاسازی و چاپ سنگی تعلیم دید و دیپلم هنری دریافت کرد.
او در نخستین نمایش آثارش در کارنمای نقاشان تهران موفق به دریافت جایزه‌ی این رویداد هنری شد. در سال‌های بعدی حیات حرفه‌ای خود نیز نمایشگاه‌های انفرادی و گروهی مختلفی در ایران داشت و جزو برگزیدگان سومین و چهارمین بی‌ینال تهران بود. استخدام در وزارت امور خارجه و حضور شش ساله در رم و مادرید موقعیت مناسبی برای او فراهم آورد تا با محافل هنری بین‌المللی ارتباطی مستمر داشته باشد. آثار او در کشورهای مختلف جهان همچون برزیل، امریکا، ایتالیا، فرانسه و ژاپن به نمایش درآمده و در کنار آثار هنرمندان شاخصی همچون پیکاسو، شاگال و دالی روی دیوار گالری‌ها رفته است. او در خلال حضورش در این عرصه‌ها جوایز معتبری همچون جایزه والای نمایشگاه بین‌المللی هنر در موناکو را نیز کسب کرده است. همین مساله ناصر اویسی را به یکی از شناخته‌شده‌ترین چهره‌های هنر نوگرای ایران در جهان تبدیل کرده است. نام او در دانش‌نامه‌ی هنر (بنزیت) که در سیزده جلد به زبان فرانسوی انتشار یافته، ذکر شده و صفحه‌ای از کتاب «پاسخی به هنر» که یکی از منابع تدریس تاریخ هنر در مدارس عالی و دانشگاه‌های آمریکاست به حکاکی‌های اویسی برای اشعار خیام اختصاص یافته است.
اویسی در دوره‌ی اول آثار خود به امپرسیونیسم گرایش داشت اما رفته‌رفته سعی کرد ویژگی‌های بومی و ملی هنر ایرانی را با بیانی اقتباسی از نقاشی غربی درآمیزد. همین گرایش بود که نام او را در ردیف نقاشان مکتب سقاخانه قرار داد. منبع الهام وی افسانه ها و فولکلورهای ایران می باشد. او از سنت نگارگری، نقوش کاشی‌ها و سفال‌های تیموری، سلجوقی و هنر دوره‌ی قاجار تاثیر عمیقی گرفته است. توجه به پیوند دیرینه‌ی خط و تصویر در هنر ایران و وارد کردن عناصر و ریتم‌های سنت خوشنویسی در قالب نقاشی مدرن نیز از ویژگی‌های بارز آثار اوست. جولیو کارلو آرگان درباره‌ی نسبت نقاشی‌های او با ادبیات می‌نویسد: «سبک اویسی سرشار از کیفیتی است که آثارش را در آستانه‌ی شعر و در مرز میان نقاشی و خوشنویسی قرار می‌دهد».
در کارهای او بیان و قصه پردازی شاعرانه، دارای کیفیتی رمزگونه با شیوه شخصی و انضباط خاص وی است که افکار او را که با خط و رنگ ترجمه می پذیرند به نمایش می گذارد.
تصاویر زنان زیباروی ایرانی و اسب‌ها در نقاشی‌های ناصر اویسی همواره موضوع ثابتی بوده است؛ این سوژه‌ها نه به شکلی بازنمایانه بلکه با رویکردی ذهنی و با الهام از هنر سنتی تصویر شده‌اند. در آثار او نقوش در شش دسته طبقه‌بندی می‌شوند: نقوش انتزاعی، انسانی، جانوری، گیاهی، هندسی. نوشتاری. نقاش نقشمایه‌های همچون همچون گل‌بابونه، انار، اسب، زن، اشکال(مربع، دایره، مثلث و لوزی)خطوط نستعلیق و بداهه نویسی، اشیا همچون سه تار در آثارش بهره برده است مفاهیمی همچون قدرت، بردباری، خوشتن-داری، باروری، آفرینش، آزادی در ارتباط است. تعادل، توازن، حرکت، جز خصایص تصویری این آثار می‌باشند. نشانه‌های بن‌مایه-های تزئینی آثار هنرمند مذکور بیشتر نمادین و نمایه‌ای است نوع نشانه فیگوراتیو-انتزاعی و انتزاعی- ناشبیه‌ساز محسوب می‌شود.
نمایش «نقاشی که شعرهایش را نقاشی می‌کند» در سال ۱۳۹۸ در گالری سهراب تهران، نمایش آثار ناصر اویسی در آرت‌سنتر تهران در سال ۱۳۹۵، نمایش انفرادی «نادیده» در گالری آتبین تهران و «آبی‌های ناصر اویسی» در نگارخانه چهار تهران، مهم‌ترین نمایش های انفرادی آثار ناصر اویسی در سال‌های اخیر بوده‌اند.
آثار اویسی طی سال‌ها فعالیت هنری او در بسیاری از مهم‌ترین مراکز هنری دنیا از جمله گالری متروپولیتن توکیو، بورلی هیلز تاون سنتر لس‌آنجلس، گالری جان هاپکینز بالتیمور و موزه‌ی هنر سن برناردو کالیفرنیا به نمایش درآمده است. آثار وی هم‌اکنون در موزه‌های کشورهای مختلف دنیا نگهداری شده و بسیاری از آن‌ها در حراجی‌های متعدد به فروش رفته است.